در دورهمی ای شخصی سخنوری می کرد و از جماعتی تعریف و انتقاد می کرد و نظرها می داد. رو به ملا و جمع گفت: واقعا آنها آدمهای درستی نبودند و حقا که سر بقیه را کلاه گذاشتند! 

ملا رو به شخص کرد و با لبخند گفت: بدی از خودتان است! بدی از خودتان است!

شخص که گیج شده بود با خود فکر کرد که ملا آدم بی ادبی نیست و حتما اشتباه شنیده است پس به روی خود نیاورد و صحبتهایش را ادامه داد. چند جمله ای از ایرادات آن گروه و بدی های انها بیشتر نگفته بود که باز ملا گفت: بله! درسته! درسته! بدی از خودتان است!

شخص اندکی از این جمله ملا ناراحت و عصبانی گشته  و البته گیج هم شده بود چراکه ملا با گفتن "بلی درسته" تایید می نمود اما در ادامه توهین می کرد. ولی شخص باز ناراحتی اش را برملا نمی کرد و ادامه می داد. برای سومین بار ملا همچنان با حالتی تشویق کنان گفت: بلی! بدی از خودتان است.

شخص این بار از کوره در رفت و گفت: ملا چرا توهین می کنی؟ چرا اینقدر بی ادبی؟

ملا گفت: من توهینی نکردم. فقط مطلبی را جهت تایید و همرایی گفتم.

شخص گفت: این دیگر چه گونه تاییدی است؟

ملا گفت: زمانی من به سرزمین پارسیان سفر کردم و دیدم شخصی از دوستش تعریف کرد و خوبی هایش را گفت و سپس دوستش پاسخ داد: خوبی از خودتان است! خوبی از خودتان است! من نیز به حق پی بردم که هر کس خوبی یا بدی دیگران را می گوید ، آن خوبی یا بدی از خودش است و این جمله درست است. همچنین فهمیدم که رسم است که این را جهت تایید و تاکید می گویند.

اکنون نیز دیدم که شما بدیهای عده ای را می گویی و من نیز گفتم: بدی از خودتان است! نباید بگویم؟ ایا فقط به یکدیگر  بگوییم که خوبی از خودتان است؟ حتی وقتی حرف خوبی نمی زنند؟

شخص که بیشتر ناراحت شده بود گفت:آنجا که می گوییم خوبی از خودتان است، احترام می گذاریم و تعارف می کنیم ملا!

ملا گفت: یعنی به دروغ می گویید که خوبی از خودتان است؟ ولی در واقع منظورتان این نیست؟ شگفتا! 

مرا درک کارهای پارسیان نباشد. از تو عذر خواهم که خاطرت را مکدر کردم. قبل از آن سفرم به سرزمین پارسیان اگر کسی با من صحبت بدی می کرد، مکدر می شدم و می گفتم: بدی از من است! بدی از من است! چونکه عشق و محبت و گذشت و صبر و توان کافی برای شنیدن این حرف بد ندارم.

در آن سفر این را به اشتباه آموختم چراکه نمی دانستم دلیل آن تاییدات تعارف است نه صداقت.

ولذا از این پس نیز همان کنم که قبلا می کردم.